ADU46

Jak głosić homilię i kazanie?

Istnieje kilka anegdot mówiących o tym, jakie powinno być kazanie. Z jednej z nich wynika, że najlepsze kazanie to takie, które ma dobry wstęp i dobre zakończenie, a najlepiej, aby jedno i drugie były blisko siebie. Niektórzy kaznodzieje przyznają, że przez pierwsze pięć minut głosi się homilię dla ludzi zebranych w kościele, drugie pięć minut raczej dla siebie, a każde kolejne pięć minut dla diabła. O kazaniach w jednym z wywiadów wypowiedział się także papież Franciszek, który stwierdził, że młodzi ludzie są w stanie wysłuchać homilii trwającej maksymalnie osiem minut. Dlatego przestrzegł przed kazaniami, które mogą okazać się torturą, a księżom poradził, aby ich homilie miały jeden temat i zawierały jeden przykład.

Praca na wysokości przy budowie lub remoncie obiektów parafialnych

Praca na wysokości przy budowie lub remoncie jest związana ze szczególnym niebezpieczeństwem dla pracownika. Niedopełnienie warunków bezpieczeństwa w razie wypadku grozi w takiej sytuacji poważnymi obrażeniami albo nawet śmiercią.

Prywatne zapiski duszpasterzy w kartotece parafialnej

Jednym z obowiązków duszpasterzy, a szczególnie proboszczów, jest znać wiernych powierzonych ich pieczy (zob. kan. 529 § 1 Kodeksu Prawa Kanonicznego). Wiedza duszpasterzy dotycząca parafian, szczególnie wówczas, gdy przez długie lata pracują na jednej parafii, obejmuje nieraz wiele pokoleń rodzin. Źródłem tej wiedzy są nie tylko osobiste kontakty z parafianami, jak na przykład wizyty kolędowe, ale także inni parafianie, np. sąsiedzi czy rodzina.

Rodzice bł. Carla Acutisa – syn pokazał nam, że świętość jest czymś konkretnym

Przeżyć wyniesienie na ołtarze własnego syna wydaje się niemal niemożliwością – to jednak jest doświadczenie Antonii Salzano i Andrei Acutisa, rodziców bł. Carla. Teraz zgodzili się opowiedzieć o swym dziecku w ramach wywiadu, który ukazał się we włoskich księgarniach w tym roku pod tytułem: „Przekazywanie wiary w szkole naszego syna Carlo Acutisa”.

Zakupoholizm i jego wpływ na stwierdzenie nieważności małżeństwa

Kompulsywne robienie zakupów, zwane również szopoholizmem, zakupoholizmem czy medycznie oniomanią, jest dolegliwością, która jeszcze do niedawna nie była rozpatrywana jako oddzielna jednostka chorobowa. Jednakże coraz większa powszechność występowania tego zjawiska spowodowała, że uznano je za uzależnienie behawioralne chrakteryzujące się chronicznym, powtarzającym się dokonywaniem zakupów, jako podstawową reakcją na negatywne wydarzenia i uczucia jednostki. Zakupoholizm rodzi groźne konsekwencje zarówno w sferze społecznej (problemy rodzinne, brak koncentracji w pracy lub jej utratę, popełnianie przestępstw, etc.) jak i zdrowotnej (zaburzenia lękowe, depresję, bezsenność, zaburzenia seksualne etc.)