Prawo kanoniczne

Podstęp w małżeństwie: kiedy zatajenie prawdy prowadzi do nieważności małżeństwa? (kan. 1098 KPK)

Podstęp w małżeństwie to nie tylko moralny problem, ale także kwestia o poważnych konsekwencjach prawnych. Kan. 1098 Kodeksu Prawa Kanonicznego przewiduje, że jeśli jeden z małżonków został świadomie wprowadzony w błąd co do istotnej cechy drugiej strony, która mogłaby poważnie zakłócić wspólnotę życia małżeńskiego, małżeństwo może zostać uznane za nieważne. Nie chodzi tu jednak o każde zatajenie czy kłamstwo – kluczowe jest wykazanie celowego działania sprawcy, istotności zatajonych informacji oraz ich wpływu na zgodę małżeńską.

Praktyczne aspekty roli Obrońcy Węzła Małżeńskiego w procesie kanonicznym

Kiedy w 1741 roku papież Benedykt XIV ustanawiał urząd Obrońcy Węzła Małżeńskiego, jego celem było nie tylko formalne wzmocnienie procesu o stwierdzenie nieważności małżeństwa, ale przede wszystkim ochrona nierozerwalności sakramentalnego związku. Urząd ten miał być odpowiedzią na istniejące wówczas nadużycia i gwarancją, że wyroki trybunałów kościelnych będą wydawane zgodnie z zasadą domniemanej ważności małżeństwa. W myśl prawa kanonicznego każdy zawarty związek małżeński jest z definicji ważny, dopóki nie zostanie wykazane, że zaistniała przeszkoda prawna lub wada zgody małżeńskiej, która unieważnia jego zaistnienie.

W jakich przypadkach podstępne wprowadzenie w błąd stanowi podstawę do stwierdzenia nieważności małżeństwa? Analiza na przykładzie orzecznictwa Roty Rzymskiej

Podstępne wprowadzenie w błąd, regulowane przez kan. 1098 KPK, to jedno z najpoważniejszych naruszeń zgody małżeńskiej, które może skutkować stwierdzeniem nieważności związku. Czy zatajenie istotnych informacji, takich jak niepłodność, uzależnienie czy przeszłość kryminalna, może wpłynąć na decyzję o zawarciu małżeństwa? Orzecznictwo Roty Rzymskiej dostarcza licznych przykładów, które ukazują, jak manipulacja i oszustwo zakłócają fundamenty sakramentu małżeństwa – prawdę, wolność i wzajemne zaufanie. Jakie kryteria musi spełnić działanie podstępne? Jakie dowody mają znacznie w procesach kanonicznych z tytułu podstępnego wprowadzenia w błąd? Orzecznictwo rotalne wskazuje drogowskazy, które pozwalają na skuteczną ochronę praw nupturientów oraz autentyczności zgody małżeńskiej.

Przyjmowanie sakramentów świętych przez osoby z niepełnosprawnością intelektualną

Każdy człowiek, niezależnie od stanu zdrowia fizycznego, intelektualnego czy psychicznego, jest stworzony na obraz i podobieństwo Boga (Rdz 1, 26-27), a przez chrzest staje się pełnoprawnym członkiem wspólnoty Kościoła (KKK 1213). Dla osób z niepełnosprawnościami – umysłowymi czy fizycznymi, jak również dla osób cierpiących na zaburzenia i choroby psychiczne, sakramenty są szczególnym znakiem Bożej miłości oraz troski, które przypominają, że wszyscy ludzie są ważni w oczach Stwórcy.

Udział wiernych świeckich w przygotowaniu do przyjmowania sakramentów w parafii

Przygotowanie do sakramentów jest ściśle związane z owocnym uczestniczeniem w sakramentach. W Kodeksie Prawa Kanonicznego czytamy, że „duszpasterze oraz inni wierni w ramach własnej funkcji kościelnej, mają obowiązek troszczyć się, aby ci, którzy proszą o sakramenty, byli do ich przyjęcia przygotowani przez odpowiednią ewangelizację i katechizację, z uwzględnieniem norm wydanych przez kompetentną władzę” (kan. 843 § 2 KPK). Wynika z tego, że przygotowanie do sakramentów nie jest tylko obowiązkiem duchownych, ale też świeckich. Oczywiście przygotowanie do sakramentów w pierwszym rzędzie spoczywa na duszpasterzach, tj. na biskupie, proboszczu i współpracujących z nim kapłanach, którzy są odpowiedzialni za wykonywanie zadania uświęcania, ale prawodawca zaznacza, że jest również obowiązkiem wiernych świeckich, zwłaszcza rodziców wychowujących po katolicku swoje dzieci (kan. 835 §4 KPK). Zanim przeanalizujemy udział świeckich w przygotowaniu do poszczególnych sakramentów, opiszemy zadania proboszcza oraz cel przygotowania.

Nota „Gestis verbisque” o nieważnych sakramentach

Z czynami i słowami związane jest działanie Boga… – tak mniej więcej rozpoczyna się jeden z ostatnich dokumentów opublikowany przez Dykasterię Nauki Wiary. Wskazuje on na konieczność zachowania przepisów liturgicznych dla ważnego sprawowaniu sakramentów. Nigdy bowiem nie było to tajemnicą w Kościele, że czyny i słowa w szafowaniu tymi świętymi znakami łaski Bożej mają istotne znaczenie…

Prochy zmarłego jako pamiątka trzymana w domu?

Zmiany, które obecnie następują w społeczności wiernych obejmują także sferę kultury i religii. Uwidacznia się to w obrzędach pogrzebowych. Wzrasta liczba osób pragnących rozsypywać prochy swoich bliskich. Kościół jako przewodnik pragnie dać odpowiedź na różne dylematy, które się wiążą z taką zmianą zwyczajów funeralnych. W artykule poruszono kwestie rozsypywania prochów ludzkich z punktu widzenia nauczania Kościoła i prawa polskiego.

Co wziąć pod uwagę przy dekoracji kościoła?

„Miejsce bowiem, gdzie gromadzi się wspólnota chrześcijańska, aby słuchać słowa Bożego, zanosić modlitwy błagalne, wielbić Boga, a przede wszystkim sprawować sakramenty i gdzie przechowuje się Najświętszy Sakrament Eucharystii, jest szczególnym obrazem Kościoła, świątyni Boga zbudowanej z żywych kamieni. Ołtarz natomiast, wokół którego gromadzi się lud święty, aby uczestniczyć w Ofierze Pana i przy którym posila się podczas uczty niebiańskiej, jest znakiem Chrystusa, który jest kapłanem, żertwą i ołtarzem własnej ofiary”.

Co ma zrobić proboszcz, gdy ktoś ściągnie krzyż?

Krzyż jest symbolem chrześcijaństwa. Dla wierzących jest to także znak Bożej obecności w ich życiu indywidualnym i w życiu wspólnoty, do której należą. Prawo w Polsce chroni, poprzez przepisy dotyczące wolności religijnej, obecność krzyża w miejscach publicznych, także w szkole. Warto znać te regulacje prawne i argumenty za nimi stojące.