Prawo kanoniczne

Wpływ ateizmu na ważność małżeństwa sakramentalnego w świetle wyroków Roty Rzymskiej

Prawo do zawarcia małżeństwa, będące naturalnym prawem osoby i prawem wiernego w Kościele, zgodnie z kan. 1058 KPK z 1983 r. przysługuje wszystkim, którym prawo tego nie zabrania. Ograniczenie to może pochodzić bądź z prawa Bożego, naturalnego i pozytywnego, bądź z prawa kościelnego. Do stwierdzenia, kiedy prawo Boże zabrania zawarcia małżeństwa uprawniona jest najwyższa władza Kościoła. Ustanawiając zakazy ograniczające wykonywanie ius connubii, najwyższa władza Kościoła czyni to wówczas, gdy uznaje dane okoliczności jako nie do pogodzenia z przyjęciem stanu małżeńskiego. Ograniczenia te dotyczą przeszkód małżeńskich, zgody małżeńskiej i formy zawarcia małżeństwa, obowiązujących pod sankcją nieważności małżeństwa. Zatem, czy ateizm w przypadku osób ochrzczonych i niewierzących czy niepraktykujących może stanowić przyczynę stwierdzenia nieważności małżeństwa?

Instytucja separacji małżeńskiej w prawie kanonicznym

Niepodważalną zasadą jest to, że pomiędzy ochrzczonymi, małżeństwo ważnie zawarte i dopełnione jest nierozerwalne aż do śmierci jednej ze stron. Małżeństwo jako instytucja trwała, powinno realizować się w codziennym życiu przez zachowanie i pielęgnowanie wspólnoty – małżonkowie mają obowiązek i prawo zachować wspólnotę życia i zamieszkania. Jednak, w sytuacjach wyjątkowych, jeśli zachodzi określona prawem przyczyna, separacja małżonków jest dopuszczona przez prawo kanoniczne (kan. 1151 KPK).

Czy niechęć do posiada potomstwa to wystraczający powód do stwierdzenie nieważności małżeństwa? – problematyka w świetle orzecznictwa Roty Rzymskiej

Małżeństwo jest skierowane ku zrodzeniu i wychowaniu potomstwa jedynie wówczas, gdy nupturienci – w momencie zawierania go – zamierzają przekazać prawo do aktów zdolnych z siebie do zrodzenia potomstwa. Gdyby jednak w momencie wyrażania zgody małżeńskiej któraś ze stron wykluczyła bonum prolis wówczas, w myśl kan. 1101 § 2 skutkuje to nieważnością tego związku. Wykluczenie to obejmuje określone działania – podejmowane w momencie zawierania małżeństwa – godzące w ów porządek naturalny. Niniejszy artykuł stanowi analizę orzecznictwa Roty Rzymskiej dotyczącą tego kluczowego elementu małżeństwa z uwzględnieniem waloru prokreacyjnego i skuteczności unieważniającej intencji przeciwnej bonum prolis.

Udział wiernych świeckich w przygotowaniu do przyjmowania sakramentów w parafii

Przygotowanie do sakramentów jest ściśle związane z owocnym uczestniczeniem w sakramentach. W Kodeksie Prawa Kanonicznego czytamy, że „duszpasterze oraz inni wierni w ramach własnej funkcji kościelnej, mają obowiązek troszczyć się, aby ci, którzy proszą o sakramenty, byli do ich przyjęcia przygotowani przez odpowiednią ewangelizację i katechizację, z uwzględnieniem norm wydanych przez kompetentną władzę” (kan. 843 § 2 KPK). Wynika z tego, że przygotowanie do sakramentów nie jest tylko obowiązkiem duchownych, ale też świeckich. Oczywiście przygotowanie do sakramentów w pierwszym rzędzie spoczywa na duszpasterzach, tj. na biskupie, proboszczu i współpracujących z nim kapłanach, którzy są odpowiedzialni za wykonywanie zadania uświęcania, ale prawodawca zaznacza, że jest również obowiązkiem wiernych świeckich, zwłaszcza rodziców wychowujących po katolicku swoje dzieci (kan. 835 §4 KPK). Zanim przeanalizujemy udział świeckich w przygotowaniu do poszczególnych sakramentów, opiszemy zadania proboszcza oraz cel przygotowania.

Nota „Gestis verbisque” o nieważnych sakramentach

Z czynami i słowami związane jest działanie Boga… – tak mniej więcej rozpoczyna się jeden z ostatnich dokumentów opublikowany przez Dykasterię Nauki Wiary. Wskazuje on na konieczność zachowania przepisów liturgicznych dla ważnego sprawowaniu sakramentów. Nigdy bowiem nie było to tajemnicą w Kościele, że czyny i słowa w szafowaniu tymi świętymi znakami łaski Bożej mają istotne znaczenie…

Post eucharystyczny i przyjmowanie Komunii Świętej

Reguła św. Benedykta powstała na podstawie jego osobistego doświadczenia, ale oczywiście w oparciu o Pismo Święte oraz dzieła Tradycji Kościoła. Jest zatem od wieków zbiorem wskazówek dla mnichów, ale odkrywają ją także ludzie „żyjący w świecie”. Wśród wielu cennych uwag, które mają prowadzić do owocnego życia duchowego, znalazła się także i ta, zachęcająca do praktykowania postu. Św. Benedykt z Nursji – w perspektywie głębokiego przeżywania liturgii – post nazywa „narzędziem dobrych uczynków”, które prowadzą człowieka na spotkanie z Bogiem. Autor zachęca, aby „ukochać post”. Dlatego praktykę postu eucharystycznego, która rozwinęła się w Kościele i została ubrana w przepisy, należy postrzegać jako czas oczyszczenia i oczekiwania na spotkanie z Panem w Eucharystii. A św. Benedykt podpowie jeszcze, że będzie to ponadto czas radości dla kogoś, kto pragnie ofiarować ten dar Bogu, wyglądając Świętej Paschy.

Prochy zmarłego jako pamiątka trzymana w domu?

Zmiany, które obecnie następują w społeczności wiernych obejmują także sferę kultury i religii. Uwidacznia się to w obrzędach pogrzebowych. Wzrasta liczba osób pragnących rozsypywać prochy swoich bliskich. Kościół jako przewodnik pragnie dać odpowiedź na różne dylematy, które się wiążą z taką zmianą zwyczajów funeralnych. W artykule poruszono kwestie rozsypywania prochów ludzkich z punktu widzenia nauczania Kościoła i prawa polskiego.

Co wziąć pod uwagę przy dekoracji kościoła?

„Miejsce bowiem, gdzie gromadzi się wspólnota chrześcijańska, aby słuchać słowa Bożego, zanosić modlitwy błagalne, wielbić Boga, a przede wszystkim sprawować sakramenty i gdzie przechowuje się Najświętszy Sakrament Eucharystii, jest szczególnym obrazem Kościoła, świątyni Boga zbudowanej z żywych kamieni. Ołtarz natomiast, wokół którego gromadzi się lud święty, aby uczestniczyć w Ofierze Pana i przy którym posila się podczas uczty niebiańskiej, jest znakiem Chrystusa, który jest kapłanem, żertwą i ołtarzem własnej ofiary”.

Co ma zrobić proboszcz, gdy ktoś ściągnie krzyż?

Krzyż jest symbolem chrześcijaństwa. Dla wierzących jest to także znak Bożej obecności w ich życiu indywidualnym i w życiu wspólnoty, do której należą. Prawo w Polsce chroni, poprzez przepisy dotyczące wolności religijnej, obecność krzyża w miejscach publicznych, także w szkole. Warto znać te regulacje prawne i argumenty za nimi stojące.