Duszpasterstwo

Jak głosić homilię i kazanie?

Istnieje kilka anegdot mówiących o tym, jakie powinno być kazanie. Z jednej z nich wynika, że najlepsze kazanie to takie, które ma dobry wstęp i dobre zakończenie, a najlepiej, aby jedno i drugie były blisko siebie. Niektórzy kaznodzieje przyznają, że przez pierwsze pięć minut głosi się homilię dla ludzi zebranych w kościele, drugie pięć minut raczej dla siebie, a każde kolejne pięć minut dla diabła. O kazaniach w jednym z wywiadów wypowiedział się także papież Franciszek, który stwierdził, że młodzi ludzie są w stanie wysłuchać homilii trwającej maksymalnie osiem minut. Dlatego przestrzegł przed kazaniami, które mogą okazać się torturą, a księżom poradził, aby ich homilie miały jeden temat i zawierały jeden przykład.

Czy wolno informować o odstępstwie dziecka od wiary?

W praktyce duszpasterskiej proboszczowie spotykają się z różnymi trudnymi sytuacjami. Rozważane podejście do tych spraw i ich rozwiązanie wymaga nieraz od nich głębszej i szerszej znajomości prawa kanonicznego. Oto kazus zbudowany na podstawie pewnego duszpasterskiego przypadku. Jego prześledzenie może pomóc duszpasterzom w takich lub podobnych sytuacjach poprzez wskazanie lub przypomnienie zasad i norm postępowania obowiązujących w Kościele, a przez to do owocnego wykonywania duszpasterskiej posługi dla chwały Bożej i zbawienia ludzi.

O sztuce przewodniczenia liturgii

Papież Benedykt XVI – w ramach podróży apostolskiej do Polski, którą odbył w 2006 roku, na spotkaniu z duchownymi w Archikatedrze Warszawskiej – powiedział: „Wierni oczekują od kapłanów tylko jednego, aby byli specjalistami od spotkania człowieka z Bogiem. Nie wymaga się od księdza, by był ekspertem w sprawach ekonomii, budownictwa czy polityki. Oczekuje się od niego, by był ekspertem w dziedzinie życia duchowego”. Oczywiście mamy świadomość, że jako kapłani musimy znać się nieco na tych wszystkich zagadnieniach, gdyż ułatwiają nam posługę duszpasterską w parafii, ale nade wszystko mamy być pomocnikami w prowadzeniu ludzi do owocnego spotkania z Bogiem.

Msza święta z udziałem dzieci – refleksje

Gdy stawia się katolikom pytanie: „Z czym kojarzy ci się msza święta z dziećmi?”, można spodziewać się skrajnych odpowiedzi. Na jednym biegunie pojawi się sformułowanie „infantylizacja”, a na drugim zapewne „zbawienie dla rodziców”. W dzisiejszym artykule zastanowimy się nad słusznością obu sformułowań, a przede wszystkim nad wyzwaniami, jakie stawia przed Kościołem Dyrektoriumo Mszach św.z udziałem dzieci. Skupimy się jednak na dopuszczonej we wspomnianym dokumencie możliwości podziału liturgii słowa na część dla dorosłych i dla dzieci właśnie, i tym, jak wygląda to w praktyce w polskich parafiach. Spróbujemy też znaleźć miejsce dla katechety (świeckiego, zakonnego czy duchownego) w takiej liturgii, ponieważ wykonywany przez nas zawód niejako zobowiązuje nas do pomocy przy parafii w zakresie liturgii z udziałem najmłodszych lub młodzieży. Znajdzie się też kącik z polecanymi materiałami dostępnymi na polskim rynku, a także lista pytań i spraw do przemyślenia przed i w trakcie przygotowywania takich liturgii.

Adwent w parafii i rodzinie

Coraz częściej podczas rozmów w kapłańskim gronie można usłyszeć narzekanie, że parafianie nie potrafią już należycie przeżywać poszczególnych okresów roku liturgicznego. Komercja, która zdominowała centra handlowe i jest obecnie niezwykle ekspansywna, tak mocno przylgnęła do mentalności ludzi, że tym samym skutecznie zakłóciła naturalny bieg wydarzeń, który kiedyś wyznaczały poszczególne pory roku oraz wpisane do kalendarza wydarzeń święta religijne. Czy można to zmienić? Przed nami adwent, czas oczekiwania na przyjście Chrystusa. Jak zachęcić parafian do duchowego przeżycia tego okresu?

Jak Kościół w Polsce reaguje na krzywdę małoletnich?

Wykorzystanie seksualne dziecka jest przestępstwem domagającym się pociągnięcia do odpowiedzialności tych, którzy się go dopuścili. Ukaranie sprawcy jest nie tylko wyrazem sprawiedliwości, ale to także – jak podkreślają skrzywdzeni – jeden z elementów zdrowienia pozwalający na uwolnienie się z traumy z przeszłości. Osoby, które doświadczyły tego dramatu, potrzebują również pomocy psychologicznej, niekiedy medycznej (farmakoterapia), a także duchowej. Doświadczenie krzywdy wpływa na doświadczenie ich wiary, a niekiedy ją łamie (skoro sprawcą wykorzystania jest duchowny – ksiądz lub zakonnik – który do Boga miał prowadzić). Podważa też zaufanie do instytucji Kościoła, który nie potrafił skutecznie zapobiec dramatowi wykorzystania seksualnego.

Jak motywować do uczestnictwa we Mszy świętej? Refleksje psychologiczno-pastoralne. Część 2.

Bardzo często duchowni i świeccy, oceniając określoną celebrę Mszy świętej, stawiają pytania: „Ile osób brało udział w spotkaniu, jaka była frekwencja?” oraz „W jakim stopniu celebracja odpowiadała potrzebom czy oczekiwaniom uczestników?” „Czy było ciekawie, czy pobożnie, interesująco czy nudno?”. Artykuł pokazuje co można zmienić w parafii w podejściu do wiernych.

Duszpasterskie posługiwanie w dobie pandemii

Lęk przed skutkami doświadczenia pandemią prowadzi do wewnętrznej izolacji, trwogi, powoduje stopniowy zanik zaufania i osłabia wiarę. Papież Franciszek przywołał prawdę, iż członkowie Kościoła Bożego potrzebują wspólnoty wiary i modlitwy, realnej obecności człowieka i sprawowania kultu Bożego w bliskości fizycznej wspólnoty, której Głową jest Chrystus, który wypełnia mocą Ducha wszystkich wiernych zgodnie z przekonaniem wewnętrznym, co trafnie oddał Marek Dutkiewicz w słowach o św. Janie Pawle II: trafił Duch do naszych serc, stał się cud, zniknął lęk . W ostatnich tygodniach możemy się przekonać, jak bardzo lęk o własne życie i zdrowie z przerysowaniem paraliżuje normalność w relacjach ludzkich. Tym bardziej potrzeba stałego i twórczego posługiwania duszpasterskiego, aby wierni mogli przyjąć orędzie Zmartwychwstałego Pana i Jego: Nie lękajcie się… Weźmijcie Ducha Świętego… Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do skończenia świata.

Jak motywować do uczestnictwa we Mszy świętej? Refleksje psychologiczno-pastoralne

Pytanie postawione w tytule ukierunkowuje myślenie na ocenę frekwencji, na zbadanie czynników warunkujących liczbę uczestników zgromadzenia Eucharystycznego oraz na poziom ich zaangażowania w sprawowaną liturgię. Bardzo często duchowni i świeccy, oceniając określoną celebrę Mszy świętej, stawiają pytania: „Ile osób brało udział w spotkaniu, jaka była frekwencja?” oraz „W jakim stopniu celebracja odpowiadała potrzebom czy oczekiwaniom uczestników?”, „Czy było ciekawie, czy pobożnie, interesująco czy nudno?”.

Nowa instrukcja kongregacji ds. duchowieństwa

Kongregacja ds. Duchowieństwa opublikowała instrukcję „Nawrócenie duszpasterskie wspólnoty parafialnej w służbie misji ewangelizacyjnej Kościoła”, ogłoszoną 29 czerwca br. Dotyczy ona opieki duszpasterskiej we wspólnotach parafialnych oraz różnych posług osób duchownych i świeckich, „pod znakiem większej współodpowiedzialności wszystkich ochrzczonych”.