Prawo cywilne

Naruszenie i ochrona dóbr osobistych kapłanów i Kościoła

Dobra osobiste, chronione przez przepisy prawa cywilnego – Kodeks cywilny oraz Kodeks postępowania cywilnego – należy określić jako przymioty przynależne każdemu człowiekowi i bezwzględnie mu przysługujące, mające charakter niezbywalny, co oznacza, że nie można się ich wyrzec ani nie można zostać ich pozbawionym. Pomimo braku legalnej definicji tego rodzaju dóbr czy też zamkniętego ich katalogu przyjmuje się, że należą do nich swoboda sumienia, choć przykładowe wyliczenie zawarte w art. 23 k.c. pozwala uznać, że pod ochroną pozostaje szeroko pojęta wolność religijna; przede wszystkim ten jej wymiar, który polega na prawie do ochrony uczuć religijnych. Uczucia osób wierzących mogą być naruszane w szczególności przez przekroczenie granic wolności wypowiedzi, a także przez wszelki atak na religię czy osobę wierzącą. Za dobro osobiste są uznawane, poza wprost wskazaną swobodą sumienia, również praktykowanie obrzędów religijnych.