Zdefiniowanie grup religijnych jest pojęciem trudnym z uwagi na różne podejścia do samego zjawiska religijności. Poszczególne dyscypliny naukowe podejmują się oceny i kwalifikacji tego rodzaju podmiotów, uwzględniając przy tym własną metodologię i zadania, jakie przed nimi zostały postawione. Możemy spotkać zatem w przestrzeni publicznej sformułowania takie jak: kościół, związek wyznaniowy, związek religijny, grupa religijna, sekta, ruch religijny. Uwzględniając prawny aspekt relacji państwa z tego rodzaju podmiotami, określić można wyłącznie jedną cechę pozwalającą na wskazanie, czy dana grupa posiada uregulowaną sytuację prawną czy też nie. Brak jest zatem jakichkolwiek podstaw do formułowania określeń wskazujących na legalność czy też nielegalność związku wyznaniowego. Dopiero ewentualne działania takich podmiotów mogą być oceniane w kontekście ich zgodności z przepisami prawa powszechnie obowiązującego. Wówczas można rozpatrywać także odpowiedzialność takich podmiotów, najczęściej na gruncie prawa karnego, gospodarczego, rodzinnego.

Ochrona wolności religijnej i wynikających z tego prawa możliwości uzewnętrzniania swoich przekonań została wprowadzona do różnych gałęzi prawa polskiego. Oprócz uznania katalogu praw człowieka, a tym samym również prawa do wolności sumienia i religii, na państwie ciąży obowiązek rzeczywistej gwarancji, czyli możliwości swobodnego korzystania z tego, co zostało w sposób materialny opisane w aktach prawa międzynarodowego i krajowego. Prawo nie jest bowiem tylko zbiorem teoretycznych norm, ale służy regulacji życia społecznego i relacji pomiędzy poszczególnymi jednostkami. Każda z gałęzi prawa ma inne cele i posługuje się innymi definicjami oraz pojęciami, tworząc nowe swoiste instytucje. Nie inaczej jest w wypadku prawa karnego, którego głównym zadaniem jest nie tyle samo ukaranie sprawcy, ile zapobieganie ponownym naruszeniom przepisów przez tę samą lub inną osobę (prewencja).

Oficjalne dane statystyczne wskazują jednoznacznie, że większość cmentarzy w Polsce przynależy do związków wyznaniowych, z czego najliczniej występują cmentarze katolickie związane z parafią. Zadania proboszcza jako zarządcy parafią posiadającą własny cmentarz obejmują zatem działania związane z administrowaniem także tą nieruchomością. Zdecydowane odróżnienie obszarów aktywności zarządcy cmentarza i obowiązków z nimi związanych pozwoli na uniknięcie odpowiedzialności za naruszenie przepisów powszechnie obowiązujących, zwłaszcza tych dotyczących prawa konkurencji.

Ochrona wolności religijnej i wynikających z tego prawa możliwości uzewnętrzniania swoich przekonań została wprowadzona do różnych gałęzi prawa polskiego. Oprócz uznania katalogu praw człowieka, a tym samym również prawa do wolności sumienia i religii, na państwie ciąży obowiązek rzeczywistej gwarancji, czyli możliwości swobodnego korzystania z tego, co zostało w sposób materialny opisane w aktach prawa międzynarodowego i krajowego. Prawo nie jest bowiem tylko zbiorem teoretycznych norm, ale służy regulacji życia społecznego i relacji pomiędzy poszczególnymi jednostkami. Każda z gałęzi prawa ma inne cele i posługuje się innymi definicjami oraz pojęciami, tworząc nowe swoiste instytucje. Nie inaczej jest w wypadku prawa karnego, którego głównym zadaniem jest nie tyle samo ukaranie sprawcy, ile zapobieganie ponownym naruszeniom przepisów przez tę samą lub inną osobę (prewencja).

Dobra osobiste, chronione przez przepisy prawa cywilnego – Kodeks cywilny oraz Kodeks postępowania cywilnego – należy określić jako przymioty przynależne każdemu człowiekowi i bezwzględnie mu przysługujące, mające charakter niezbywalny, co oznacza, że nie można się ich wyrzec ani nie można zostać ich pozbawionym. Pomimo braku legalnej definicji tego rodzaju dóbr czy też zamkniętego ich katalogu przyjmuje się, że należą do nich swoboda sumienia, choć przykładowe wyliczenie zawarte w art. 23 k.c. pozwala uznać, że pod ochroną pozostaje szeroko pojęta wolność religijna; przede wszystkim ten jej wymiar, który polega na prawie do ochrony uczuć religijnych. Uczucia osób wierzących mogą być naruszane w szczególności przez przekroczenie granic wolności wypowiedzi, a także przez wszelki atak na religię czy osobę wierzącą. Za dobro osobiste są uznawane, poza wprost wskazaną swobodą sumienia, również praktykowanie obrzędów religijnych.

Oficjalne dane statystyczne wskazują jednoznacznie, że większość cmentarzy w Polsce przynależy do związków wyznaniowych, z czego najliczniej występują cmentarze katolickie związane z parafią. Zadania proboszcza jako zarządcy parafią posiadającą własny cmentarz obejmują zatem działania związane z administrowaniem także tą nieruchomością. Zdecydowane odróżnienie obszarów aktywności zarządcy cmentarza i obowiązków z nimi związanych pozwoli na uniknięcie odpowiedzialności za naruszenie przepisów powszechnie obowiązujących, zwłaszcza tych dotyczących prawa konkurencji.