Kongregacja ds. Duchowieństwa opublikowała instrukcję „Nawrócenie duszpasterskie wspólnoty parafialnej w służbie misji ewangelizacyjnej Kościoła”, ogłoszoną 29 czerwca br. Dotyczy ona opieki duszpasterskiej we wspólnotach parafialnych oraz różnych posług osób duchownych i świeckich, „pod znakiem większej współodpowiedzialności wszystkich ochrzczonych”.
Lęk przed skutkami doświadczenia pandemią prowadzi do wewnętrznej izolacji, trwogi, powoduje stopniowy zanik zaufania i osłabia wiarę. Papież Franciszek przywołał prawdę, iż członkowie Kościoła Bożego potrzebują wspólnoty wiary i modlitwy, realnej obecności człowieka i sprawowania kultu Bożego w bliskości fizycznej wspólnoty, której Głową jest Chrystus, który wypełnia mocą Ducha wszystkich wiernych zgodnie z przekonaniem wewnętrznym, co trafnie oddał Marek Dutkiewicz w słowach o św. Janie Pawle II: trafił Duch do naszych serc, stał się cud, zniknął lęk . W ostatnich tygodniach możemy się przekonać, jak bardzo lęk o własne życie i zdrowie z przerysowaniem paraliżuje normalność w relacjach ludzkich. Tym bardziej potrzeba stałego i twórczego posługiwania duszpasterskiego, aby wierni mogli przyjąć orędzie Zmartwychwstałego Pana i Jego: Nie lękajcie się… Weźmijcie Ducha Świętego… Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do skończenia świata.
Pandemia zaskoczyła wszystkich. Zaskoczyła również duchownych, Kościoły oraz związki wyznaniowe. Czy zmieniła religijność? Trudno dziś na to pytanie odpowiedzieć. Pokazała jednak procesy, które w religijności polskiej narastały od dawna, oraz otworzyła drogę przed innowacjami, które mogą w przyszłości przyczynić się do renesansu religijnego społeczeństwa polskiego. Zmiany te szczególnie widoczne są w polu religijności młodzieży. To szczególna grupa społeczna, na której wyraźniej widać zachodzące zmiany oraz w oparciu na obserwację której można ostrożnie prognozować nadchodzące przemiany. W niniejszym tekście ograniczę się do wybranych aspektów przemian religijności młodych, które ujawniła pandemia. Jest to tekst bardzo subiektywny oraz bardzo subiektywne są wnioski. Mam jednak nadzieję, że okażą się w pewnym zakresie słuszne, a duszpasterzom oraz odpowiedzialnym za pracę z młodzieżą w części posłużą jako pomoc w zrozumieniu zmian w polskiej religijności. W kolejnych artykułach będę próbował znajdować podpowiedzi, w jaki sposób tę dynamiczną rzeczywistość religijności młodych zmieniać w kierunku renesansu i ortodoksyjności.