Opis kazusu. Proboszcz wpadł na pomysł, aby jeden z jego parafian – fotograf-amator, wykonał reporterskie zdjęcia z uroczystości odsłonięcia tablicy upamiętniającej zmarłego proboszcza, wieloletniego duszpasterza, niezwykle zasłużonego dla parafii, znanego działacza religijno-społecznego. Wydarzenie to ma odbyć się w kościele po mszy świętej niedzielnej.

W środkach społecznego przekazu ze strony pewnych środowisk słychać opinie, że Kościół katolicki w Polsce stoi ponad prawem w tym sensie, że nie obowiązują go liczne przepisy prawa powszechnie obowiązującego, które wiążą inne podmioty. Tym samym ich zdaniem Kościół jest w sposób bezprawny uprzywilejowany. Zarzuty te są formułowane także w kontekście ochrony danych osobowych. W niniejszym tekście postaram się wykazać, że przedstawiony powyżej punkt widzenia jest błędny, podając argumenty, których duchowni mogą używać w (apologetycznych) dyskusjach na ten temat.

W związku z napływem do Polski emigrantów z Ukrainy można spodziewać się częstych niż do tej pory przypadków zawierania małżeństw katolików z prawosławnymi. W tym artykule zostaną przypomniane w formie praktycznych uwag najważniejsze elementy kanoniczne i teologiczne takich małżeństw.

Obecna sytuacja związana z uchodźcami z Ukrainy spowodowała, że liczba katolików należących do katolickich Kościołów wschodnich będzie w naszym kraju dużo większa niż do tej pory. Zasadnym więc jest przypomnienie zasad i norm kanonicznych obowiązujących duchownych łacińskich, regulujących posługę duszpasterską wobec tych wiernych.

Sytuacja związana  z wojną na Ukrainie oraz wymuszoną masową ucieczką tamtejszej ludności do Polski jest wielkim wyzwaniem, z którym Kościół katolicki w Polsce już się mierzy i będzie zapewne mierzył w dłuższej perspektywie czasowej. Na terenie wielu polskich parafii pojawili się Ukraińcy, którzy korzystają z gościnności parafii, innych instytucji lub też samych wiernych. W tym artykule zostaną poruszone kanoniczne kwestie związane z możliwością duszpasterskiej posługi kapłanów rzymskokatolickich wobec prawosławnych. Uwaga będzie głównie skupiona na kwestii communicatio in sacris, czyli przyjmowania przez nich sakramentów, oraz innych elementów duszpasterskiej posługi. Rozważania będą prowadzone wyłącznie z perspektywy katolickiej. Trzeba jednak pamiętać, że niektóre Cerkwie (Kościoły prawosławne) zabraniają swoim członkom przystępowania do sakramentów czy korzystania z posług religijnych w Kościele katolickim, a nawet w innych Cerkwiach, grożąc nieraz za to swoim wiernym surowymi kanonicznymi sankcjami.

Kazus duszpasterski dotyczący chrztu świętego dziecka katoliczki i muzułmanina został przedstawiony i rozwiązany z zastosowaniem prawa kanonicznego w artykule w poprzednim numerze (Nr 21/2021 Zarządzania parafią). Treść tego kazusu była następująca: Julia, matka rocznego Jasia chce ochrzcić dziecko. Ojcem Jasia jest muzułmanin, który sprzeciwia się ochrzczeniu dziecka. Rodzice nie mają ślubu (ani cywilnego, ani religijnego) i żyją w rozłączeniu (matka dziecka w Polsce, a ojciec w Austrii). Rozwiązanie kazusu było następujące: z puntu widzenia prawa kanoniczego Jasia należy jak najszybciej ochrzcić.

Celem artykułu jest przedstawienie i rozwiązanie kazusu duszpasterskiego dotyczącego chrztu  świętego dziecka katoliczki i muzułmanina. Rozwiązanie kazusu będzie dokonane wyłącznie zgodnie z regulacjami prawa kanonicznego, choć można do przedstawionej w kazusie sytuacji zastosować także regulacje prawa polskiego.

Doniesienia środków społecznego przekazu dotyczące aktów wandalizmu, czyli niszczenia cudzego mienia, nie były i nie są rzadkością. Jednakże ostatnio dotyczą one kościołów, kaplic, figur świętych czy pomników. To zjawisko budzi szczególny niepokój duchownych. Miejsca, budynki czy przedmioty kultu religijnego dawniej uważane za święte i przez to jakby nietykalne – dziś są niszczone czy uszkadzane. Niezależnie od motywów takiego wandalizmu (choć wiadomo, że zwykle jest to tzw. wandalizm religijny czy ideologiczny), wydaje się wysoce wskazane, aby reagować na takie sytuacje, wykorzystując narzędzia prawne. Niniejszy artykuł ma dać jasną (krok po kroku na przykładzie kazusu) odpowiedź na pytanie, jak postąpić ma proboszcz, gdy wandalizm w postaci graffiti (najczęściej poprzez napisy lub rysunki farbą na ścianie) dotknie nieruchomości należących do parafii. W artykule uwzględnione zostanie także to, że uszkodzone budynki są zabytkami.

W obecnych czasach nieustannie słyszymy i doświadczamy odchodzenia wiernych od Kościoła. Akty apostazji są coraz częstsze i niejednokrotnie nieuniknione. Jednakże to niejedyny obraz naszej rzeczywistości. Jeżeli są odejścia, są też powroty, które należy pomóc właściwie przeprowadzić. Gdy odstępca będzie chciał wrócić do Kościoła, to zapewne przyjdzie najpierw do spowiedzi. Jak ma zachować się spowiednik? Jaka jest droga powrotu odstępcy? Jakie procedury obowiązują w Kościele? Artykuł ma odpowiedzieć na te pytania.

Jak uczy doświadczenie życiowe, niestety, coraz częściej zdarzają się sytuacje, w których rozmowa z księdzem, np. w kancelarii czy też w zakrystii parafialnej, jest nagrywana (chodzi o nagrywanie dźwięku) bez wiedzy i zgody duchownego. W artykule Autor wyjaśnia czym jest takie zachowanie, co duchowny może zrobić, jak się bronić. Artykuł porusza ponadto kwestię nagrywania sakramentu spowiedzi, czy ewentualnego rozpowszechniania nagrania.