Czy Normy Kodeksu Prawa Kanonicznego mogą stanowić źródło prawa powszechnego?

W jakim zakresie normy prawa kanonicznego są ważne i konieczne nie tylko dla funkcjonowania w Kościele, ale również dla korzystania z przestrzeni wiary w porządku społecznym? Jakie postawy wiernych stanowią właściwą formę kształtowania kościelnej przestrzeni wiary, w której każdy może znaleźć miejsce dla siebie i postrzegać je jako sobie najwłaściwsze, a jakie zachowania prowadzą do zerwania jedności i naruszają zbawczy wymiar porządku prawnego? Czy osoby w przestrzeni publicznej winni szanować prawa i oczekiwania ludzi wierzących, którzy kierują się istotnymi dla siebie prawami? Trzeba przyjąć, że właściwą pomocą, ukazującą sens tych problemów i służebną rolę norm prawa kanonicznego dla podjęcia budowania jedności w wierze i zachowania tożsamości eklezjalnej, znajdziemy w normach źródłowych kościelnego prawa powszechnego, a więc w promulgowanych normach: w Kodeksie Prawa Kanonicznego i w Kodeksie Kanonów Kościołów Wschodnich.