Religijność młodych a pandemia – katecheza szkolna

Wczoraj byłem na „Boskiej” w Teatrze Polonia. Znakomity spektakl. Znakomita kreacja Krystyny Jandy. Znakomity temat najgorszej śpiewaczki świata  Florence Foster Jenkins doczekał się wcześniej wielu innych dzieł, jak chociażby „Boska Florence” w reżyserii Stephena Frearsa. Dlaczego zaczynam od Florence Foster Jenkins? Ponieważ bohaterka spektaklu wyreżyserowanego przez Andrzeja Domalika żyje we własnym, stworzonym przez siebie świecie. Ta rzeczywistość istnieje tylko w jej umyśle. Na zewnątrz – rzeczywistość płynie własnym torem. „Warto chociaż czasem żyć w realnym świecie” – postuluje na scenie Maciej Stuhr. Zaczynam od Teatru Polonia, bo czasem mam wrażenie, że w wielu miejscach w Kościele polskim istnieje trudność, a nawet niechęć dostrzeżenia realnej rzeczywistości. Tę realność co do religijności młodzieży w Polsce po części uświadamia nam pandemia i jej skutki.